Zaterdag 18 juli

Fris en fruitig worden we wakker in rotsland. Ik wil graag de berg beklimmen en Mike gaat alles opruimen na het ontbijt. Ik maak boven op de berg een filmpje die ik gister al heb gestuurd. Het filmpje gaat waarschijnlijk gebruikt worden om een song van Mike op You tube te zetten. 😁

We gaan weer op pad via port hedland waar ik de zoutmine vanuit de landcruiser zie, naar Karratha en uiteindelijk naar Wyloo. Maar het is allemaal verder dan we dachten. En dan begint het ook nog te onweren en te regenen. Gelukkig is de regen van korte duur en eind middag rijden we weer in een soort zanderige creek. Mike maakt evengoed een vuurtje terwijl alles vrij nat is. Real bushman!! We eten snel wat makkelijks en dan duiken we de landcruiser weer in. Ik voel me wel wat vies en schone kleren heb ik ook niet meer. Ik probeer me wel iedere dag wat te wassen met onze watertank. Maar voor de rest moet je in de bush niet zo nauw kijken want anders word het wel zwaar. Ik probeer juist van de mooie dingen te genieten en ik zie zoveel moois om me heen!! Stinkend en wel.......haha!! 🤣👃

Zondag 19 juli

We hebben ondertussen onze vaste routines in de ochtend. Mike maakt ontbijt en ik ruim de landcruiser op. We gaan nu richting Nullagine voor de amytist mine. Als we bij Wyloo station aankomen zien we al een groot hek. We stoppen netjes en zoeken de eigenaar. We hebben hem al snel gevonden en Mike verteld met zijn vrolijke energie wat onze missie is. Schilderij June en dan verteld hij ook enthousiast dat ik een schrijfster ben uit Nederland. He.....dat verzin je ook ter plekke!! De man lijkt niet onder de indruk maar vind het prima als we naar de mine gaan. Hij laat ons door het hek en verteld dat het ongeveer zo'n 15km in de bush is. En dan bij een track linksaf. Als je de windmolen ziet ben je te ver. En dan vertrekt hij weer. 

Mike is helemaal opgewonden. Het is gelukt. We gaan op amytist jacht!! Ik zie een klein vliegtuigje staan. Tja, deze mensen wonen enorm afgelegen en die moeten natuurlijk ook boodschappen doen. 🤣 We rijden lang door niemandsland. Dan rijden we eerst een verkeerde track in. Maar uiteindelijk bij een andere track begint het ineens te glinsteren en te glitteren op de weg. Wow.....zouden dat al kleine amytist stenen zijn. En jawel, de weg ligt er bezaaid mee. We zijn net kinderen in een snoepwinkel en beginnen de ene mooie steen na de andere te verzamelen. We stoppen ze in een sok van Mike,  die al snel vol raakt. Het is lastig om te stoppen omdat je steeds weer een mooie paarse glinsterende steen ziet die toch ook echt mee moet. 

Maar Mike wil verder rijden om uiteindelijk de echte mine te zoeken. Dus rijden we door en zien dan een groot bord met verboden toegang erop. Met een nummer eronder die je moet bellen om je te melden bij de ranger van de mine. We besluiten het bord te negeren. We hebben toegang gekregen en we hebben een goed verhaal. Maar weer komt er een bord met waarschuwingen erop en boete van 150.000 dollar als je verder rijd. Ok, nu word het menis. Maar ook nu negeert Mike het bord. Hij rijd langzaam door, maar ondertussen kijken we wel steeds om ons heen. We komen bij de echte mine uit. Een groot gat in de grond met daarom heen allemaal rotsen en stenen en daartussen veel amethyst stenen. Prachtig paars van kleur!! We parkeren de landcruiser en lopen stoer naar de caravan die daar staat. We roepen of er iemand is. HELLO.....HELLO!! Kloppen op de caravan. 

Niemand antwoord. Voor de caravan liggen mega grote amethyst stenen. Grote, glinsterende paarse pracht exemplaren. Mike aarzelt geen moment en begint wat stenen te verzamelen. Oh jee.....is dat nu wel een goed idee. Straks komt er iemand met een geweer op ons af. Mijn hart bonkt en ik blijf om me heen kijken. Het voelt als stelen maar het is ook een spannend avontuur. Toch zit die boete ook in mijn hoofd. We lopen snel naar de landcruiser. Mike legt de stenen snel onder een kleed. Stay here, I am going back. En voor ik er erg in heb loopt Mike terug naar de caravan voor nog een lading stenen. Ik kijk wat ongemakkelijk om me heen. De zon brand op mijn hoofd maar ook op de stenen. Hmmm.....ik raap hier en daar nog gauw wat mooie stenen van een berg. En dan ineens hoor ik een raar vreemd hoog piepgeluid. Het is heel intens en ik heb geen idee wat het is. Ik kijk wat verschrikt om me heen. Maar het was eenmalig. Beetje gek!! 🤔

Als Mike terug komt weten we niet hoe snel we weg moeten komen. We voelen de hete adem in onze nek en onze adrenaline raast door ons lijf. Weer terug bij het huis van de eigenaar van het land besluit Mike hem wel netjes gedag te zeggen. De eigenaar vraagt of we de mine hebben gevonden en is heel aardig. Mike verteld dat we mooie foto's hebben genomen voor June en een paar amethyst stenen hebben meegenomen. Ik voel wat zweetdruppels opkomen. Mike verteld over de borden en dat we de ranger niet hebben gebeld. Oh, zegt de eigenaar. Die bestaat helemaal niet. Die borden zijn bluf. Om mensen bang te maken. Anders hebben we steeds allemaal mensen op ons land. Soms komen er wat mine mensen die ons betalen om daar wat amethyst stenen weg te halen. Maar er is nu niemand. 

Mike zijn ogen worden groot. Oh dear......we hadden nog veel meer mee kunnen nemen dus. We verlaten Wyloo en Mike geeft aan dat de verleiding om terug te gaan voor meer groot was. Maar hij is heel blij met zijn vondst en nu voelt het niet als stelen. Wie greedy word, word uiteindelijk gestraft.  Zo redeneert hij. Wie weet gaan we over een paar jaar nog eens een kijkje nemen........met een vrachtwagen haha!! 🚛

Moe van al die spanning besluiten we op de gratis camping aan de weg te slapen. Daar moet je je niet zoveel bij voorstellen hoor!! Eigenlijk gewoon midden in de natuur ook alleen is er een picknick tafel en wc's. Geen douche jammergenoeg!! Zelfs geen stromend water. Iedereen heeft wel een kampvuur gemaakt dus maken wij ook gauw een vuurtje. 

Terwijl ik lekker van de warmte geniet op mijn campingstoeltje,  komt Mike uit de bush vandaan en vraagt om mijn hand open te houden. Hij heeft iets In zijn hand en zijn ogen stralen. Heel snel proberen mijn hersenen een inschatting te maken van deze situatie. Is het een grap, iets vies.....wat??? Maar ik ben te moe dus hou ik braaf mijn hand op. En dan krijg ik een lief klein grappig gekkotje op mijn hand. Een mini hagedisje. Ik ben gelijk zo blij als een kind en aai zachtjes het beestje, die dat schijnbaar lekker vind want hij blijft lief zitten. Mike kijkt lief naar me. I thought You would like it. You love animals!! Na een laatste mini knuffel laat ik gekko weer gaan. Dag vriendje, hoop dat het goed met je zal gaan. 

Ik slaap die nacht slecht omdat ik af en toe weer dat rare geluid hoor. Wat kan dat nou toch zijn. Word vervolgd!! 👽