Vrijdag 17 juli

Ik word wakker en denk gelijk aan mijn lieve lieve vriendin Monique. Ze is vandaag jarig en ik kan niet bij haar zijn. Dat is best moeilijk want we vieren altijd alle feestjes samen. Ik maak samen met Mike daarom een videoberichtje. En natuurlijk halen we alle feestjes in,  he Moon!! 🥳🥂

We ontbijten samen met Tony want Ann is alweer op pad met haar heerlijke muffins. Ze heeft er 1 voor ons achtergelaten. Met bosbessen en nog warm. Oei dat is wel verrukkelijk!! 🧁 Mike en Tony kletsen over stenen en Mike laat trots wat van zijn collectie zien. Tony verteld dat rondom termieten heuvels vaak ook bijzondere stenen kunnen liggen. Zelfs kleine stukjes goud of diamanten. Nu spits ik ook mijn oren.......!! Termieten graven onder de grond hele tunnels en het zand en vooral harde stukjes steen of dus goud slepen ze naar boven en gooien ze naast hun termieten heuvel. Want daar hebben ze niks aan in hun huis. Wow wat een verhaal!! Hadden we dat maar eerder geweten. Dan had ik met een zeef echt wel mijn best gedaan haha!! Klompje goud is nooit weg!! 😉

Onze volgende bestemming is Karratha. Daar in de buurt is een amethyst mine en Mike wil daar voor June (vrouw van Rupert) een kleine amethyst zoeken en meenemen. (En misschien ook wat voor onszelf haha)  June heeft daar vlakbij een prachtig schilderij geschilderd. We hebben daar een foto van gemaakt en hopen met die foto toegang te krijgen tot de mine. Want de mine ligt op Wyloo station. Eigendom van mensen en je mag er dus ook niet zomaar heen rijden. We gaan het zien!! Voor dat dit volgende avontuur kan beginnen hebben we nog een lange lange weg te gaan. 

We rijden eerst naar port hedland. Maar dat betekent bijna een hele dag rijden en dat is vooral voor Mike best zwaar. Maar hij klaagt nooit.  We houden veel plas en eetpauzes. En hoe mooi Australië ook is, dan word het landschap ineens wat eentonig. Een eindeloze weg zonder verandering. En ook gesprekstof raakt op. We zijn nu bijna 3 weken op pad en 24 uur op elkaars lip. Tot nu toe gaat dat prima. Er zijn geen irritaties en we zijn allebei makkelijk en chill. Gelukkig maar!! 

Mike wil op tijd een track zoeken zodat we met genoeg licht kunnen uitrusten bij een kampvuurtje. We vinden een track langs een rivier en parkeren de landcruiser. Dan zie ik ineens een grote geopende koffer liggen. Dat is vreemd!! In de koffer liggen allemaal vrouwenkleren. Eigenlijk alles wat je als vrouw meeneemt op vakantie. De koffer en de spullen zien er schoon en nieuw uit. Ik krijg er een raar gevoel bij en ik kijk naar Mike. Die kijkt wat onrustig om zich heen. We besluiten dat dit geen goede plek is om te blijven. Terug op de weg denk ik nog lang na over die koffer. Wie laat nou zijn hele hebben en houden achter. Of zou haar iets overkomen zijn. Brrr....niet aan denken. In dit immens grote land kun je makkelijk verdwijnen. Wat een nare gedachten!! 

We vinden al snel een prachtige track met hele mooie rotsen en weer een prachtige berg. Ik zie ook overal mooie bloemen. Maar ook iets geks midden in al dat moois. Een groot tv scherm waarop geschoten is. Ik snap er niks van. Maar Mike geeft aan dat deze plek waarschijnlijk gebruikt werd voor schietoefeningen door aboriginals. Nou lekker dan!! Kan het dan vanavond niet normaal!! Maar Mike geeft aan dat hij kan zien dat dit van heel lang geleden is,  dus ik hoef niet bang te zijn. We maken een kampvuur en drinken na het eten gezellig een wijntje. En dan ineens hoor ik stemmen en ik spring nog net niet van angst op Mike zijn schoot. Wat was dat!! We luisteren gespannen en Mike hoort het ook. Het is pikkedonker en ik ben echt bang nu. Na al die gekke dingen van vandaag........Help dit is niet leuk. 

Mike pakt een grote stuk hout en loopt richting het geluid. Wat een held!! Ik blijf gespannen achter bij het vuur. Dan roept Mike me.....Honey can you come here. Hij staat vlakbij de landcruiser. Misschien houden ze hem wel onder schot. De gekste dingen gaan door mijn hoofd maar toch loop ik dapper in het donker naar hem toe. En daar staat Mike met mijn telefoon die ineens uit zichzelf heeft besloten om Spotify te gaan afspelen. He.....hoe kan dat nu weer!! Ik heb hier toch geen ontvangst of wat. Mike geeft de schuld aan de zendmast verderop. Die is voor de minebuisness. Dan moeten we alle twee vreselijk lachen. Even de spanning eruit lachen van al dat geks. We slapen alle twee ondanks de vreemde gebeurtenissen heel goed. 😄💤

Even gauw een update tussendoor van hoe het nu ondertussen met me gaat. Ik werk weer volop en ben weer dagelijks bezig met het huishouden en met de kinderen. Ik zie mango en manna groeien en we hebben een mooie band met elkaar opgebouwd. Jammergenoeg kan ik niet langer bij Leigh blijven wonen dus ik verhuis aanstaande vrijdag naar het huis van Ben. In een andere blog zijn Mike en ik daar op bezoek geweest en hij heeft een immens groot huis in Bassendean. 

Hij woont er alleen en vind het prima als ik er ook kom wonen. En in het weekend ook Mike. Want dat is wel fijn om nu samen in een huis te kunnen wonen ipv de landcruiser. Maar het is vrij ver van het aupair gezin vandaan. En ik ben nog geen held in autorijden. Maar als ik eenmaal de weg ken moet het vast lukken. Ik krijg een eigen slaapkamer en eigen badkamer met ligbad. En de omgeving is werkelijk prachtig!! 

Verder gaat alles zijn gangetje!! Ik zie Mike alleen in het weekend. Want doordeweeks woont hij bij zijn ouders in tuutyay of toert hij rond als busker. Zaterdag is vaak samen bezoekjes brengen aan wat vrienden en zondag oefenen met zijn band. Als er iets bijzonders gebeurd dan laat ik het jullie wel weten. De corona is hier goed onder controle. Naar mijn weten zijn we nog steeds corona vrij. Behalve in Victoria en Melbourne enzo. Daar is een pittige lockdown weer. En ik besef heel goed dat dit ook zo in West Australië kan gebeuren. Maar tot nu toe hebben we geluk. 

Dikke knuffels van mij!! 😘🥰