Vrijdag 3 juli another gorge

Na het ontbijt hebben we weer zin om een gorge te beklimmen. Dit keer Hancock. En we kiezen voor level 5. Als we toch bezig zijn!! Dat betekent eerst een lange afdaling van een provisorisch gemaakte trap naar het midden van de gorge. Vandaar uit ga je de gorge ontdekken. Er staan gekleurde rondjes geplakt op de stenen zodat je weet waar je heen moet lopen/klimmen. Wij zijn wel even bezig want level 5 is lang. Maar ik heb het er voor over. 

Geregeld moeten we ook door water lopen en ik besluit mijn zwarte gympjes aan te houden. Dan heb ik meer grip op de gladde stenen. We komen veel mensen tegen want karijini is een gewilde vakantie  plek.  Dan worden er ook ervaringen uitgewisseld.  Waar het zwaar is en vooral glad. Vooral kinderen geven je uitvoerig informatie over wat ze allemaal hebben gezien en gedaan. Schattig!! Maar de foto's zeggen genoeg denk ik. Met een big smile op onze gezichten hebben we al dat moois samen ervaren. 🏞🥰

Omhoog klimmen uit de gorge is Altijd een dingetje. Veel energie is al verloren gegaan in de gorge zelf. En dan moet je al die trappen weer omhoog klimmen. Dat is zwaar!! En we moeten nog een plek vinden om te slapen. Mike wil niet weer op die camping staan en hij weet nog een plek waar hij vroeger stiekem heeft gekampeerd. Na lang zoeken vind Mike de track maar hij is afgesloten met allemaal grote rotsen. Daar kan zelfs de landcruiser niet overheen. Maar Mike is niet voor 1 gat te vangen en zoekt net zolang tot hij een opening ziet. Hij rijdt de landcruiser dwars door het landschap en even dacht ik, we kieperen om, maar Mike is gelukkig heel ervaren. Hij vind het geweldig om zo door wild terrein te raggen. Hij voelt zich weer helemaal jong. 😄

Ik kijk wel angstvallig om me heen want je mag aboluut niet wild kamperen, maar zo far, so good.  De track brengt ons boven op een berg met een waanzinnig uitzicht. 5 sterren camping voor mijn tinker, zegt Mike!! Haha!! Maar het is prachtig. We laden alles uit en na het eten maken we vuur bij een grote verlaten termieten heuvel. Daar barst het van in Australië. Klein groot, wit, bruin en in alle soorten en maten.  Soort art noem ik het in het landschap. 

Ineens zie ik koplampen even verderop verschijnen. Het komt onze kant op..... oh jee. Straks is het de ranger en dan zijn we de klos. De koplampen buigen af maar het zit ons niet lekker. En weer koplampen dichtbij. We besluiten op onderzoek te gaan. Na die paar wijn voelen we ons dapper en Mike geeft aan dat we zoveel mogelijk zwarte kleren aan moeten. Dan vallen we niet op en kunnen we die mensen als ninja's besluipen. Ik kruip nog snel in de auto om mijn zwarte jas te pakken........En dan klinkt er een harde autotoeter. We schrikken allebei heel verschrikkelijk!! Maar domme tinker leunde met haar arm op de toeter toen ze haar jas wilde pakken. Trouble tinker!! Mike komt daarna niet meer bij van het lachen!! Weg stille ninja's in zwarte kleren!! 🤣

We besluiten onze ninja onderzoek toch door te zetten en in het donker lopen we naar de richting waar we de koplampen hebben gezien. We hebben 1 zaklamp en af en toe blijft Mike staan of hij iets hoort. Ik kan het natuurlijk niet laten om af en toe te grinniken. Maar mike maant me tot stilte, dit is een serieuse buisnes!! Tuurlijk Mike......hoeveel wijn heb je op!! 🤣 

We lopen naar mijn idee best lang en nobody, niks,nada. Zelfs geen dieren. Dus uiteindelijk vind Mike het ook veilig genoeg om terug te keren naar ons homefront. Deze ninja's gaan slapen!! 😴🙋‍♀️