Zaterdag 4 juli verkouden.....🤧

Oei, ik word wakker met een prachtig opkomende zon boven de heuvel. Via het gordijntje van de landcruiser kan ik alles goed zien. Maar ik voel me niet lekker. Ik heb een vol hoofd die pijn doet en ik ben snotterig. Oh jee......corona. Nee, gewoon teveel van het goede. Na al dat werken deze intensieve vakantie erachteraan. Mike heeft cold en flu medicijnen en we besluiten de ochtend verder niks te doen. Kan ik nog wat uitrusten!! Na het ontbijt en een lading pillen gaat het alweer wat beter. Tijd om weer wat te doen, er is nog veel te beleven!! 😆

Maar eerst moeten we nog ongemerkt terug op de weg komen via de bush bush. Mike crossed als een malle door de bomen en struiken heen. Niemand te zien en on the road again. 🙂 We gaan eerst naar een uitkijkpost. Schijnt prachtig te zijn.  Maar als we daar aankomen is hij gesloten vanwege loszittende en vallende rotsen. Oh jee, daar heb ik geen moment bij nagedacht toen ik aan het klimmen was in de gorge. 😬 We bezoeken de laatste gorge van onze trip genaamd weano gorge. En weer eerst een mega afdaling. Oh my god,  terug word dus weer naar boven klimmen. Maar wat is het weer onwerkelijk prachtig om je in de spleet (sorry voor de woordspeling) te bevinden tussen 2 mega grote rotspartijen met stromend water.  Zo ongerept en miljoenen jaren oud. We komen uit bij een heldere waterpool en Mike neemt nog even een frisse duik. Ik geloof het wel met mijn verkoudheid!! Brrr....ik snak eerder naar een warme douche. Maar dat is op deze trip wat schaars. 

Terug bij de landcruiser besluiten we snel nog even een kijkje te nemen bij het visitors centrum. Misschien hebben ze mijn vest gevonden. Het blijkt ook wederom een klein museum te zijn dus kijken we snel even rond. En dan zien we een foto van een jong gezin met drie jonge kinderen.  We lezen het verhaal wat er bij hangt en daarna kijken we elkaar verbijsterd aan. Het jongste jongetje van het gezin is 2 jaar oud en glijd uit bij een gorge. Hij dreigt in de gorge te vallen. Vader probeert hem te redden maar dan vallen ze samen in de diepe gorge naar beneden. Vader draait op wonderlijke wijze zijn lichaam zodanig dat zijn zoon uiteindelijk op hem valt. Vader overlijdt ter plekke en het kind overleeft de val. Wel met veel verwondingen. We zijn er stil van. Ik ben blij dat ik het verhaal nu pas lees en niet aan het begin van onze gorge avonturen. Het verhaal blijft nog wel even in ons hoofd afspelen. 😔

We rijden weer naar newman en hopen dat er misschien nu campings open zijn, maar nee. De dames van het visitors centrum geven aan dat we wel op de parkeerplaats mogen verblijven. We krijgen een sleutel van de toiletten. We halen bij woolworth warme kip en vers brood. Ik ben ontzettend moe en stort met verkoudheid  verschijnselen weer behoorlijk in. In de landcruiser val ik dan ook al snel in coma. Mike blijkt uiteindelijk bijna de hele nacht wakker te zijn vanwege een auto alarm wat steeds afging en dronken gasten die lopen schreeuwen. Hij vond het verbazingwekkend dat ik gewoon door sliep. Hij checkte af en toe of ik nog wel leefde.....haha!! Me moeder zei ook altijd dat ik zo stil lig tijdens het slapen. Mis je mam!! Even tussendoor!! 🥰 Maar ik had mijn slaap duidelijk nodig. Opladen voor weer nieuwe avonturen!! 🙋‍♀️🏞🕷

Dit keer niet zoveel foto's want onze mobielen waren leeg. Die laden we om beurten op in de landcruiser. Maar soms ook wel fijn om je niet zorgen te maken of je mobiel nat word. 🧗‍♀️😄