Ship Ahoy, slapen op de duyfken. 24 oktober

Voordat ik deze blog ga schrijven wil ik eerst even stilstaan bij een ontzettend verdrietig bericht die ik gister te horen kreeg. Een lieve, prachtige, knappe en altijd vrolijke vriendin van Mees is plotseling overleden. Zo jong en aan het begin van haar leven en dan is ze er plotseling niet meer. Zo onwerkelijk!! Lieve Zohra,  rust zacht en jou prachtige energie zal altijd om iedereen heen zijn. En lieve lieve mees, sterkte met het verwerken van dit grote verlies. 😥♥️ 

Even lastig om nu weer te schakelen naar mijn avonturen. Maar ik las vandaag toevallig ook een mooie tekst van mijn scheurkalender. "Het leven heeft niet meer dezelfde smaak voor mij, maar de ondergaande zon is nog steeds prachtig " Dat schreef iemand die zijn vrouw verloor tijdens de aanslag in  Brussel. Iedereen krijgt met verlies te maken. De 1 wel meer dan de ander. Daarom is het belangrijk om er voor elkaar te zijn. Een klein gebaar kan al heel veel doen. Het is voor mij niet makkelijk om zo ver weg te zijn bij dit soort verdrietige dingen. Dan slaat de twijfel wel eens toe. Heb ik er wel goed aan gedaan om zo ver weg te reizen en zolang niet bij mijn kinderen te zijn. Ik weet dat ze me dit avontuur gunnen en dat ze hun fantastische vader dicht bij zich hebben. Maar verstand en mijn moederhart spreken soms niet dezelfde taal. 🌼♥️

Ik besef dat ik bij mijn vorige Toodyay verhaal een paar dingen achterwege heb gelaten. Daarom nu toch een kleine aanvulling wat betreft onze wandelingen aldaar. ☺ Het weer begint hier in Australië te veranderen naar warm weer en dat betekent ook......vliegen. Zonder een briesje te bekennen gaan ze overal op je zitten. En ze hebben het vooral gemunt op je gezicht lijkt het wel. Automatisch probeer je ze weg te houden van je ogen en je mond. En ook in je neus is niet fijn. Maar op sommige plekken in het bos is dat een onhaalbare taak. Terwijl ik als een malle probeer de vliegen weg te houden met spierpijn als gevolg van mijn constante idiote bewegingen, loopt Mike vrij relaxed tussen de bomen door. Ah Well, misschien gaat het ooit wennen. Ik zie dan ook gelijk beelden van Afrika voor me met die ondervoede kindjes met vliegen op hun gezichtjes. Zelf dan wil ik naar de tv lopen om ze weg te slaan. Maar die kindjes zijn murm van alle ellende waarschijnlijk. 😥

Maar goed,  ik probeer tijdens het wandelen ook een makkelijke maar leuke outfit uit te kiezen. Maar dat word door Mike om praktische redenen aardig om zeep geholpen. En ik had bedacht daar absoluut geen foto van te laten zien,  maar ok, omdat jullie lieve lezers zijn. En lachen mag, want dat is gezond. En jullie kunnen wel wat extra weerstand gebruiken met al dat corona om jullie heen. 😷

Als eerste krijg ik van Mike een charmante hoed op. Een brandende zon op je hoofd is gevaarlijk vooral als je het niet gewend ben. Toch gauw een eigen smaak mutsje kopen.....🤣  En dan kijkt Mike naar mijn blote voeten in mijn gympies. In het bos zijn heel veel teken en teken kruipen. Dus we moeten ervoor zorgen dat ze niet naar boven kunnen klimmen. Dus sokken aan en het liefst lange. En om die tekenbeesten helemaal geen kans te geven, tape. Mike bind omgekeerde tape om mijn enkels zodat iedere teek kruip poging naar boven word verhinderd. 😁

En dan kreeg ik nog een reactie over brood voeren aan kangeroes. En dat is inderdaad niet goed voer voor deze dieren. Gelukkig gebeurd dit zelden tot nooit. Naast het huis staan zakken met speciaal voer voor ze. Maar waarschijnlijk wilde vaders dat de kangeroes voor mij in beeld zouden blijven. Dus gooide hij snel wat glutenvrij brood naar buiten. Tja, ik heb nu wel plaatsvervangende schaamte dat door mij ze op dat moment geen goed voer kregen. En het hele concept van wilde dieren voeren is in mijn ogen sowieso geen goed idee. Maar daar heeft Mike al genoeg discussie met zijn ouders over. Daar waag ik me verder niet aan. Zijn ouders zijn ontzettend lieve mensen maar wel met een eigen levenstijl en die staat niet altijd gelijk met wat de natuur nodig heeft. En ik ben nog tekort in hun midden om daar tegenin te gaan. 🤔

Maar dan nu eindelijk het verhaal van de Duyfken. Het Nederlandse historische VOC  schip waar Mike aan mee heeft gebouwd. En ook op heeft gezeild naar Nederland. Het schip ligt in fremantle maar niet meer voor lang. Vanwege financiële redenen zal het eerdaags verplaatst worden naar een marine museum in Sydney. 

Via het tuinieren bij de Steiner school heb ik Tracy ontmoet en haar man en dochter Zoe. Zij hadden een plaatsje op het schip bemachtigd als shipkeepers. Dan bewaak je het schip gedurende de nacht. En het leek ze gezellig als wij ook kwamen. En dan kan Mike nog een laatste keer zijn schipwerk bekijken en natuurlijk zijn geschreven ballad of the duyfken zingen. Zoe heeft het lied ook driftig geoefend. Voor degene die het lied nog niet heeft gehoord, toets ballad of the duyfken in op You tube. Er is jammergenoeg geen beeld bij.

De overdracht van de vorige shipkeepers zou rond 7 uur in de avond zijn. Mike en ik waren al op tijd in fremantle. En bij het gezellige restaurant vlakbij de duyfken drinken we samen een drankje. Daar wachten we op Tracy en de rest. Maar dan zien we allemaal mensen met tshirts aan van de duyfken. Mike loopt er al snel heen om kennis te maken met de vorige crew. En ik bedenk me dat het leuk zou zijn geweest als ik mijn duyfken t shirt ook aan had gehad. Die heb ik van Rupert gekregen, lang geleden. Gemiste kans!! 😅

We stellen onszelf voor en algauw zit Mike op de praatstoel over al zijn ervaringen met het schip. Niet veel later komen ook Tracy,  David en Zoe  erbij. Ik praat wat met Suzie die captain en engineer is op het schip maar Nederlandse ouders heeft. Ze is in Australië geboren en praat gebrekkig Nederlands. Toch leuk!! Suzie loopt met ons mee naar het schip en van de rest nemen we afscheid. 

Op het schip bestellen we wat eten en is het de hele avond gezellig met gitaarmuziek met Mike en Zoe. Ik moet wel de hele tijd bukken want alles in het schip is heel laag. 🤨Veel te snel is het tijd om te gaan slapen. Het is warm genoeg om half buiten te slapen. Maar wel onder een afdakje. We liggen op matrassen op de grond en hoe romantisch het ook allemaal klinkt.......ik heb geen oog dicht gedaan. David die iets verderop lag, snurkt heel hard en dan waren er ook nog een bult muggen. Die zijn er wat meer meer rondom water. Mike kon ook zijn draai niet vinden dus uiteindelijk hebben we echt slapen maar opgegeven. 😴 Midden in de nacht waren er nog wel wat (dronken) jonge mannen die probeerde over het hek te klimmen om bij het schip te komen. Maar toen Mike zichzelf liet zien, was dat gelukkig genoeg om ze weer weg te jagen. Vandaar dat het nodig is dat er mensen op het schip slapen. 😄

De volgende ochtend alles opruimen en foto's maken. Mike en Zoe klimmen nog even in de touwen naar de nok van het schip. Maar dat laat ik maar aan hun over. Toch iets te wiebelig en hoog. 😬 onderin het ruim liggen Amsterdamse kinderkoppies. Heel bijzonder!! Dat is om het schip meer stabiliteit te geven. Ik krijg nog veel meer uitleg over dit prachtige schip maar dan is het ook al snel weer tijd om te gaan. We ontbijten met elkaar in een gezellig tentje in Fremantle. En dan wandelen we als laatste nog even naar het strand. Wat een bijzondere ervaring en heel leuk om mee te maken!! Dag Duyfken,  succes in Sydney!! 

🚢😄