Maandag 5 oktober Albany

Het is mooi geweest met uitrusten. Wendy wil nu weer dingen zien. Haha.....!! Mike stelt voor dat we naar het stadje Albany gaan. En op de heenweg komen we langs een kunstenaar die hout sculpturen maakt. Bij de ingang staat een gigantische spin gemaakt van hout. Nou dat heeft wel mijn intresse gewekt. Het is de bedoeling dat je een pad volgt met de auto. Maar eigenwijs als ik ben stap ik uit de landcruiser en begin te lopen. Mike beantwoordt op dat moment een telefoontje. 

Al snel kom ik bij een bord.....please stay in your vehicle, dangerous wildlife. Oei, ik kijk snel om me heen. De landcruiser lijkt ineens mijlenver weg. Weer vergeet ik als blonde Hollander dat dit Australië is. Wat voor dangerous wildlife zou hier kunnen zijn? Slangen?? Daar ben ik niet dol op. Eh....ik weet het niet meer omdat mijn hersenen me plotseling in de steek laten. De 3 dingen die mensen doen bij gevaar.. ..fight,  flight or freeze.  Freeze heb ik al gedaan, er valt weinig te vechten dus zet ik het maar op een rennen. 🏃‍♀️

Mike kijkt me wat verbaasd aan als ik hijgend weer bij de landcruiser kom. Ik mompel iets over dangerous wildlife en Mike begint hard te lachen. Waarschijnlijk wil de kunstenaar niet dat iedereen rond zijn houten kunstwerken dwaalt en er aanzit. Vandaar waarschijnlijk dat bord. Nou ik neem het zekere voor het onzekere. Gauw de landcruiser in. Raam dicht.... !! 😅

De kunstwerken zijn gelukkig ook mooi vanuit het raam. Wat een talent heeft die man....of vrouw, want dat blijft verder in het park onduidelijk. Aan het eind kun je een bijdrage doneren. En dat doen we dan ook graag. Talent word niet altijd financieel gesteund. 

We rijden naar Albany en lopen rond in dit grappige stadje. We eten er een lekkere lunch bij een gezellig tentje. En daarna rijden we naar een toeristische plek genaamd the Gap. Een groot gat geslagen in de granieten rotsformaties door de grote zuidelijke oceaan. Prachtig om te zien hoe de zee nog steeds met veel geweld tegen de rotsen beukt. De hekken voor het geweld zijn vrij stevig maar toch krijg je kriebels in je buik als je naar beneden kijkt. Aan de andere kant is er een natuurlijke rotsbrug ontstaan door de oceaan. Wat bijzonder dat de zee dat kan maken. 

Ook deze plek is stevig omheind met een hek. Vroeger kon je op de brug zelf staan. Maar veel mensen voor een selfie of vissers vooral konden het niet laten om op de rotsen te klimmen. Met de dood als gevolg. Mike herinnert zich een schoolreisje waar hij een klasgenootje nog net aan haar jas kon grijpen voordat ze in de afgrond zou vallen. Het was puur een instinctieve reactie maar ze heeft haar leven aan hem te danken en daar heeft ze Mike ook uitvoerig voor bedankt. Nu hij weer op deze plek is komen de gevoelens en emoties over dit voorval weer naar boven. Gearmd blijven we nog even stil staan kijken naar dit geweld van de zee. Respect voor de natuur is belangrijk!! En een knuffel doet ook wonderen. 

Mijn grote stoere Mike veegt een traan weg uit zijn oog en kucht dat het tijd is om te gaan. Hij wil nog even naar Emupoint. Een prachtig havenplaatsje waar veel boten liggen. Veel vissersboten ook. Heerlijk om even doorheen te wandelen. Er zijn grote groepen Pelikanen. Veel vissers maken op een tafel alvast wat vis schoon. Mag vast niet bij moeder de vrouw in de keuken. Haha....!! En de restjes worden graag opgeruimd door de grappige beesten met hun buidelbekken. 😄

Als we weer bij Suzy en Dale aankomen heeft Suzy heel lief voor ons gekookt. Een gezonde maaltijd met veel groente en sla uit eigen tuin. Dale laat me hun trouwring zien. Gemaakt van meteoriet. Wow, dat is speciaal!! Dat is echt liefde van de maan en weer terug. 🪐 Ik krijg van Dale een kado. Een prachtige schelp die hij heeft bewerkt. Ik zie er een krachtige indiaan in. Ik ben heel blij met het kado en het ontroerd me ook. Deze mensen zijn zo lief en ik ben blij dat we hier zoveel dagen mogen zijn. De indiaan gaat me vast kracht geven voor al mijn avonturen in dit leven. 💪