Leven van alledag en opnieuw corona July 2023

Het is winter in west Australia. En dat betekent zeker geen sneeuw maar wel koude nachten en veel regen. De huizen zijn gebouwd om vooral de hitte weg te houden. En insecten😆 Maar kou is hier iets waar ze liever niet aan denken. Die paar maanden overleeft iedereen wel met een straalkacheltje en een extra deken. 

En overdag als het zonnetje schijnt kun je evengoed met lange mouwen buitenzitten. En daar maak ik dankbaar gebruik van. 🌞 Ik ben op dit moment weer bij Lisa. Mijn lieve vriendin die me zo bij haar thuis laat voelen. Die graag geeft zonder er iets voor terug te willen. Alhoewel ze zelf ook als alleenstaande moeder het echt niet breed heeft. Bezorgd is om me en me vertroeteld. Vooral nu ik weer corona heb stouwt ze me vol vitamins en kippesoep🍲  Ze leert me om dankbaar te zijn. Zonder haar zou ik het een stuk lastiger hebben gehad. 

Ik pas nog steeds op Mahala en de afgelopen keer bijna 2 weken. Moeder had wat dure reperaties aan het huis en door overwerk kon ze dat weer betalen. Voor zowel Mahala als ik waren het lange weken. We hebben zeker ons draai met elkaar gevonden en Mahala ziet me nu ook als haar 2e moeder. Maar steeds de wisseling van haar moeder even thuis en dan ben ik er weer is toch verwarrend en vermoeiend. 

Ik slaap die nachten een stuk onrustiger omdat ik me verantwoordelijk voel voor dat kleine meisje. Maar Mahala is een grappig, lief, ondernemend grietje en we hebben samen best veel lol. Ze zit sinds kort ook op zwemles. Nou ja, echt zwemles als je net 3 bent is het niet. Maar ze leren alvast de beginselen. 

Tijdens haar overwerk periode was de moeder van Mahala uitgenodigd voor een kerstfeest bij vrienden. Ik hoor jullie denken.....kerst?? Jawel, kerst!! Deze vrienden komen oorspronkelijk uit Engeland. En ze hebben geprobeerd kerst te vieren met 40 graden in December. Maar de kalkoen en de gluwein smaken dan toch minder lekker ofzo. En nu vieren ze dus ook kerst in July. En nu zijn Mahala en ik uitgenodigd ipv moeder. 

Even is er wel een twijfel bij mij.Het zal voor zowel mij als Mahala erg vermoeiend worden. De vrienden wonen namelijk niet dichtbij. Zeker 2 uur met de trein. En in dat weekend zijn er ook nog werkzaamheden dus een gedeelte zal met de bus moeten. Met allemaal spullen want we mogen blijven slapen en Mahala in haar kinderwagen. 

Die vrienden zijn een soort grootouders voor Mahala omdat haar eigen grootouders in new Zealand wonen. Ze willen graag Mahala zien. Dus ik strijk over mijn hart en heb ja gezegd. Die zaterdag pak ik alle spullen in en duw Mahala in haar kinderwagen de trein in. Ze vindt het leuk in de trein gelukkig. Paar haltes verder weer uit de trein, in de lift, naar de bus, in de bus, weer uit de bus, in de lift, weer uit de lift en weer in de trein. 😄 gelukkig komen ze ons van het station ophalen met de auto. 

Met een you tube filmpje heb ik gezien hoe je de wandelwagen in elkaar moet klappen en thuis lukte het zo goed. Maar nu lijkt zelfs de kinderwagen me uit te lachen. Snertding, en uiteindelijk met veel geweld ploft hij dan inelkaar. Mahala in haar autozitje en bij het intillen stoot ze natuurlijk haar hoofd, en dan die sluitingen. Voorovergebogen in een kleine ruimte met een geirriteerde Mahala probeer ik geduldig haar vast te klikken. Wat een worsteling!! Heb ik dit als ouder ook dagelijks gedaan. Dan heb ik dat vast verdrongen. 

Met een rood bezweet hoofd ga ik naast Anny in de auto zitten. Zo, we kunnen!! 😅                     Ze wonen in een prachtig mooi huis met grote tuin. Er zijn koikarpers en kippen. Mahala vind alles prachtig en ik ook. Maar na de lunch gaan we beide op stok. Mooi weest!! 😴

Anny heeft zich enorm uitgeslooft voor het kerstdinee. Er is van alles qua eten en dan vooral vlees. Gebraden dit, gebakken dat....teveel om op te noemen. En iemand heeft warme gluwein gemaakt volgens Jamie Oliver's recept. En ik moet zeggen.......geef me er nog maar 1. Slaap ik ook vast goed!! De tafel is mooi gedekt en er liggen van die trekplopperdingen op tafel. Er komen 15 mensen dus volle bak en iedereen doet echt zijn best om een praatje met me te maken. Heel lief. 

Maar Mahala word moe en na 3 sauzijnenworsten besluit ik haar in bad te doen en naar bed. Vaste rituelen zijn goed voor kinderen. Weltrusten Mahala, Wendy neemt nog een gluwein!! Net als ik mijn 1e slok wil nemen zit Mahala ineens weer naast me. Ach zegt Anny, dat kind moet toch ook een toetje. Eh.....ja, maar ik Ken Mahala. Als ze weinig slaapt dan......maar ik hou me mond. Prop haar vol met allerlei suikerdingen en neem zelf nog maar weer een slokje gluwein. En nog 1......!! Die Jamie hou ik maar te vriend!! 

De nacht is onrustig en de kerstgasten gaan nog lang door. En de man van Anny was alweer vroeg op. 5.30 hoorde ik hem in de keuken rommelen en zette hij de TV aan. Neeee, zachtjes please. Te laat, Mahala is wakker. En daar zitten we om 6 uur aan de cornflakes. 

Anny en haar man willen ons graag de giants laten zien. Dat zijn prachtige van gerecycled hout gemaakte reuzen door een Deense kunstenaar. Ik stem toe maar na 1 reus laat Mahala aan alle kanten Merken dat ze moe is. Gauw naar de trein, bus, lift etc. Als we bijna in Butler zijn valt Mahala in haar kinderwagen in slaap. Met haar zonnebril op. 🤣 morgen is mama er weer!! Thank God!! 

Als ik weer bij Lisa ben voel ik me niet heel tof. Maar ik ga toch naar de Dutch shop in Perth. Voor wat afscheid kadootjes!! Mijn God, zo hilarisch!! De buitenkant ziet er al best fout uit en binnen word ik begroet met een "mogge". Overal hollandse artikelen van Hak tot Venz. Zelfs in de koeling is er leverworst en rolmops. En Andre hazes muziek op de achtergrond. Ik koop wat speculaas en kaneelstokken en ook bokkepootjes. En ik verbaas me over de zangeres zonder naam en bzn posters bij de toonbank. Na het afrekenen stopt de eigenaar me nog wat hopjes en zwart of wit ballen toe. Mijn dag kan niet meer stuk!! 😄

Als ik terugloop naar de trein loop ik langs een vreemd soort museum. Buiten staat een dinosaurs en als ik naar binnen tuur zie ik een rode fluwelen gordijn die voor de ingang van het museum hangt. Ik ben wel moe maar ach, laat ik eens gek doen. Ik word begroet door een gebrekkig Engels sprekende dame. Ze verteld iets over het museum, denk ik.....en ik betaal de 6 dollar. En dan het spannende moment, ik mag door het circus gordijn. Tadaaa....

Even blijf ik beduusd staan. Hier was ik niet op voor bereid. Ik dacht een soort kinder museum met dino's. Maar overal waar ik ook kijk zijn opgezette dode dieren die me zielig en levensecht aankijken. Ik ben helemaal alleen in de ruimte. Het is er koud en het voelt wat eng ofzo. Voorzichtig schuifel ik langs de glazen vitrines met al die beesten erin. Ook aan de wand hangen dierenkoppen als trofee's. He get, ik weet niet of ik dit zo leuk vind. 

Het hele museum is 1 ruimte met absoluut geen goede organisatie. Alles staat door elkaar en het heeft in mijn ogen totaal geen logica. Af en toe is er een bordje waarop geschreven staat wat voor dier het is. Her en der liggen ook plastic zakken met "iets" doods erin waar waarschijnlijk nog iets mee gedaan moet worden. Het schijnt dat de eigenaar als hobby taxidermist is. Een uitgelopen hobby en over de hele wereld verzameld hij dode dieren en zet ze op. Van olifanten en tijgers tot huiskatten en honden. Maar er liggen ook skeletten en schelpen en stenen en mineralen. Je weet gewoon niet waar je kijken moet. 🦧

Het lijkt meer op iemand zijn hobby schuur dan een museum. En eerlijk is eerlijk, het voelt een beetje luguber om al die dieren zo te zien. Vooral om daar in mijn eentje zo tussen te dwalen. Arme dieren!! Ik heb het dan ook snel weer gezien en neem beleeft afscheid. Tot nooit weer ziens!! 🫣

Na deze trip ben ik ziek geworden. Misschien iets teveel dode dieren. 2e keer corona. Erg verkouden en vooral mijn hoofd  weer erg zwaar en pijnlijk. Ik ben gelukkig alweer aan de beterende hand al duurt het herstel langer dan ik dacht. 🤧😒

Ik heb nog 1 week te gaan met Mahala en dan neem ik afscheid van de kleine meid en haar moeder. Daarna heb ik nog leuke dingen in het vooruitzicht zoals een lunch met vriendinnen en de lightshow in kingspark Perth voor Mike zijn verjaardag. Daarna gaan Mike en ik naar Kalbarri. Daar afscheid nemen van Tony en Ann. Heel veel zin in!! 🌞 En de laatste paar dagen in Toodyay bij de kangeroes om mijn koffer te pakken voor Tokyo!! Yeeeh, Jona here I come. 

Ik hoop dat alles bij jullie goed gaat in nederland!! Ik heb veel zin om iedereen weer te zien!! Veel knuffels van mij!! 😘♥️