Donderdag 8 oktober schietles

Na het ontbijt kom ik erachter dat Dave een man is met veel talent op allerlei gebieden. Hij is namelijk ook voorzitter van de schietvereniging. En hij laat ons graag zijn collectie geweren en pistolen zien. Het landgoed waar ze wonen is erg afgelegen dus een schietlesje voor ons beide is dan ook geen probleem. Wow.....ik mag Lara croft spelen. Eerst krijgen we uitgebreide veiligheid instructies. Poeh, een hoop om te onthouden maar ik ga ervoor. 

Buiten heeft Dave een schietbord met een bulseye in het midden. Als 1e Mogen we met het geweer schieten. Het duurt een paar schoten voordat ik het een beetje doorheb. Het laatste schot is dan ook niet ver van het midden. Voelt alsof ik op de kermis ben haha.....!! Mike doet het iets beter. Maar dan mogen we ook schieten met de 22e pistol. Het schietbord gaat wat dichterbij en nu schiet ik alle 5 vrij dichtbij de bulseye. De mannen zijn even stil. En Dave zegt......You better watch your back with this lady. Als laatste mogen we ook zijn 9mm lucar proberen. Een historisch pistool waar Dave heel zuinig op is. And again......not far from the bulseye. Leuk om eens mee te maken. Maar ook vermoeiend omdat je zo alert moet zijn op alles wat je doet. Het is geen speelgoed. Maar Dave geeft ons complimenten. We hebben het goed gedaan als beginners. 🎯

Daarna wandelen we naar Dave zijn schuur waar hij al zijn metaal kunstwerken maakt. Mijn oog valt tussendoor nog op een kleine lizard op een boomstronk. Hij glimt in de zon. De schuur van Dave bestaat uit 2 gedeeltes. In zijn werkruimte heeft hij diverse apparaten en natuurlijk een vuuroven om het metaal te verhitten zodat je het kan bewerken. 

In de andere schuur staan diverse projecten die hij heeft gemaakt. Hij doet ook mee aan wedstrijden en heeft al menig prijs gewonnen. Dit jaar zou hij meedoen met zijn reality bomb. Die echt tikt. De tekst op de bom is van politieke aard. Dave kan zich nogal druk maken om hoe het er op dit moment in de wereld aan toe gaat zeg maar!! Intressante man!! 

We bedanken Dave uitvoerig en beloven gauw nog eens langs te komen. We gaan elkaar in ieder geval zien bij het jaarlijkse bluesfestival in november. Dat festival word gegeven door Bruno en Kathy in Bridgetown. Ook zij wonen op een mega groot landgoed waar we nu naartoe gaan. We rijden via mount Barker en daar stoppen we voor een heerlijke gevulde pie. 

Ik ben vergeten om de vakantie route op de kaart aan te geven maar dat ga ik nog wel doen. Nu dus naar Bridgetown. Het landgoed van Bruno en Kathy is mega groot en heeft zelfs een meer. Het ligt wat hoger waardoor je een prachtig uitzicht hebt. Bruno is juwelier en is weg voor zaken. Kathy is ambulance medewerker en is thuis met haar dochter. Ze ontvangen ons vriendelijk. We krijgen weer een eigen slaapkamer en eigen badkamer met zelfs vloerverwarming. Heel luxe!! Maar als ik door de gangen van het huis loop word ik bijna onwel van de stank. Ik weet niet wat het is maar het is heel intens. Een mengeling van zure urine met aceton ofzo. 

Ik probeer mijn adem in te houden en evengoed vriendelijk te lachen. We mogen ons opfrissen in onze kamer en worden dan verwacht bij het eten. Ik gooi gelijk de deur naar buiten open en hap naar adem. Mike heeft wel iets geroken maar heeft het niet als zo erg ervaren. Verschil in zintuig sterkte. Hij sjouwt overal zijn oordoppen mee. De geur in de slaapkamer neemt gelukkig wat af. En uiteindelijk in de keuken wen ik er langzaam wat aan. 

De twee dames praten aan 1 stuk door. Heel gezellig maar dodelijk vermoeiend. Er zijn drie honden buiten die bijna onafgebroken blaffen. We krijgen dan ook het hele relaas van de honden te horen en alle ins en outs. Gelukkig weet Mike er tactisch een eind aan te breien. Ook hij is dat gekakel een beetje zat. Met dichte neus rennen we snel naar onze kamer. Poeh, wat een dag!! 😅