Cleverfield half oktober 2022

Het is heet en als ik voor een dutje achterin klim is het daar nog heter. Het zweet druipt tussen mijn bilnaad dus van slapen komt niet veel. Dan maar weer voorin zitten. Mike heeft alweer een nieuwe strandplek in gedachten. Cleaverville heet het gebied. Hmm, klinkt als cloverfield, de film met een eng monster. Dat belooft in mijn ogen niet veel goeds. 😈

Eind middag komen we aan. Het is again een prachtig natuurgebied aan de zee. Het is een camping en ik zie meerdere caravans staan. Ook spot ik toilets. Nu nog een douche, maar die is nergens te bekennen. Jammer!! Ik voel me vies en plakkerig van het zweet. Ik zal jullie de Geur maar besparen. Mike ontdekt enthousiast een schaduwplek onder een overhangende boom. Hij is very happy. Ik denk alleen maar........waarom is deze plek nog vrij. En staan alle caravans wat verder van de bomen?? 🤔

Weinig tijd om daar over na te denken. Ik maak een praatje met onze buren. Van wat afstand want ik stink echt. 🤭Blijkt een nederlandse man te zijn. Wat leuk!! Hij heeft een Franse vrouw en woont al heel wat jaren in australie. Hij verteld enthousiast dat het nu tijd is voor de zeeschilpadden om hun eieren te leggen. Er komen er veel op dit strand. Later zie ik ook het grote info bord hierover. Dat word een avondwandeling maken. Zonder ze te storen natuurlijk. Ik vind het prachtige beesten. 🐢

Ik vraag hoe de watertemperatuur is. Maar hij raadt af om te zwemmen. Veel rotsen again en bluebottles. Nare blauwe kwallen die gevaarlijk kunnen steken. Ja, ik Ken ze nog van de vorige keer. Toch monsters hier dus. De leuke buren vertrekken de volgende dag alweer vroeg. Jammer. 😕Ze geven me alvast wat plastic containers met water. Heel lief want water is schaars. En ons water raakt na al die dagen snel op. Kan ik me daarmee misschien wat opfrissen. 

We eten onder de boom en ook hier zijn die grappige heremietkreeftjes weer. Sommige kreeftjes wonen in een veel te klein schelpje. Misschien omdat wij mensen alle schelpen meenemen. Ik beloof mezelf gelijk geen schelpen meer mee te nemen. En weer heel veel mieren. Cruesli inside.🙃 Daarna maken Mike en ik een avondwandeling op het strand in het donker. Geen schilpad gespot maar wel veel mooie stenen. Mike kan niet meer stoppen met schat zoeken. Maar ik ben moe. Mijn energie is alweer op. Ik voel ook dat ik gestoken word ook al heb ik muggespul op. Gauw in de veilige landcruiser voor een goede nachtrust. 

Maar dat blijkt geen succes. Ik kan niet slapen en heb overal jeuk. De volgende ochtend blijken we overal geprikt te zijn door sandflies. Kleine geniepige zwarte beestjes die schijnbaar door het vliegennet kunnen kruipen, die Mike zorgvuldig voor de ramen heeft bevestigd. Dan kunnen we de ramen open doen voor wat verkoeling in de nacht. Ze worden ook wel no see ums genoemd. Ze zijn echt onzichtbaar en iedere australier kan je erover vertellen. Vooral ik zit er helemaal onder. Zelfs een hele rand om mijn navel. Ziet er komisch uit maar ik kan er niet om lachen op dat moment. Als je gaat krabben, wat ik in de nacht heb gedaan, ontstaan er een soort blaasjes die best pijnlijk zijn. De plekken worden dan ook groter. Het is anders dan muggebulten. 

Nu weet ik ook waarom niemand onder de bomen wilde parkeren. Want daar zitten ze nog meer. Ik voel me vies en alles jeukt en doet pijn. Mike is alleen maar aan het mopperen over zijn jeuk en dat dit vast niet goed is voor zijn aandoening. Ik hoor alles wat verslagen aan. Ik loop er van weg met een container met water onder mijn arm en zeep.

In de vieze toilet probeer ik me een beetje te wassen. Het koele water is fijn op al die pijnlijke plekken. Maar zodra ik weer buiten in de verzengende hitte stap begint alles alweer te jeuken. En mijn hoofd te bonzen. Mike is nog steeds flink geirriteerd en geeft me boos mijn ontbijt. Cruesli met mieren. 🐜

En dan is er zo'n moment dat je breek. Dat het genoeg is. Dat je alle emoties niet meer tegen kan houden. Ik begin hartverscheurend te huilen en wat Mike ook probeert, ik kan simpelweg niet meer stoppen. Ik kan niet meer praten, niks meer. Alleen nog maar huilen. Mike weet van schrik niet wat hij moet doen. Probeert me te knuffelen maar ik duw hem geirriteerd weg. Ik ben leeg. En het kan me ook niks meer schelen dat de hele camping het kan horen. Zelfs dat laatste beetje waardigheid heb ik zeker weggespoeld met water in de wc. 

Uitgeput en snikkend zit ik op het opklapbare campingstoeltje. Dit was dus het monster van cloverfield. Had ik toch gelijk.😈🦟

Mike snapt dat we hier niet kunnen blijven en begint zowaar op zijn mobiel een cabinhuisje in Karratha te reserveren. Nu kan hij dat ineens wel. Hij begint alles in te pakken en ik kijk wat gelaten toe. Ik zeg niks en blijf snikken. Ik klim in de landcruiser zonder iets tegen hem te zeggen. Mike rijdt weg van sandfly land en blijft maar tegen me praten dat alles weer goed zal komen etc. Ik leun met mijn hoofd doodmoe tegen het raam. Ik voel me misselijk en ellendig. 😓

Karratha is niet ver weg. En Mike regelt vlot de sleutel van ons huisje. Het lijkt op het huisje van Port hedland toen met jona. Alles is aanwezig. Ik neem een douche, behandel mijn plekken met creme en kruip in het frisse schone bed. Al gauw Val ik in een diepe zeer nodige slaap. 😴

Ik word wakker in de middag en Mike heeft boodschappen gedaan. Hij neemt me mee naar het zwembad om daar een verkoelende duik te nemen. De wereld ziet er weer wat beter uit maar ik ben nog steeds niet erg spraakzaam.  Mike heeft bij een restaurant gereserveerd om me vanavond mee uit eten te nemen. Hij doet erg zijn best om het me naar de zin te maken. In het restaurant geeft hij me een kadootje met een lieve kaart erbij.  Het kado is een ketting met een groene ruwe emerald erin van zijn emerald mijn. Hij heeft de ketting zelfgemaakt en ook al ben ik geen sieraden mens, dit gebaar kan ik erg waarderen. Zie foto!! ☀️

Die avond slaap ik weer als een roos. En Mike heeft croissants met lekkers voor op bed als ontbijt. Geen mieren dit keer. Hij heeft vrienden benaderd in Onslow. Ze vinden het goed als we een paar dagen bij hun blijven. Maar zoals alles in australie. Ook weer flink eind rijden.  Onslow is een Klein dorpje waar een grote zoutmijn is gevestigd. Bijna iedereen die daar woont werkt in de zoutmijn. Ik Ken Jacky nog van onze vorige reizen. Toen woonde ze in Meekatharra en werkte met aboriginal childeren. Nu is ze verhuist en heeft ook een lieve vriend gevonden waar ze mee samen woont. Good on you Jacky!! Ze werkt nu als leerkracht ondersteuner op de plaatselijke basis school. 

Jacky geeft aan dat er dat weekend een groot gala is met als thema de jaren 30. Ze zou het leuk vinden als we mee gingen naar het gala. Mike is dol op feestjes dus hij besteld via Jacky de kaarten.

Voor we weer vertrekken wil ik nog een keer zwemmen. Nog even dat luxe vakantie gevoel voelen. Ik zie bij het zwembad grote automaten staan voor frisdrank etc maar ze zijn allemaal vastgemaakt met grote bouten in de vloer. En een soort band erom heen. Ik vraag Mike er naar. Blijkt dat we in cyclone area zijn. Op die manier hoop je dat zo'n automaat niet aan de haal gaat. Het blijft een land met vele tegenstellingen. 🌪

Dag fijn huisje!! Je hebt me zeker geholpen om mezelf weer op te laden. Mike rijdt eerst naar een 2e hands winkel in Karratha voor jaren 30 kleding voor het gala. Hij vind al snel een zwart pak. Mike in een pak haha!! En ik vind een zwart jurkje met glitter schoenen. Ook neem ik snel wat boeken mee. Dat geeft afleiding nu ik geen mobiel meer heb. Op mijn mobiel had ik via de bibliotheek online leuke boeken neergezet. En natuurlijk films gedownload via Netflix. Jammer joh!! 🤓

We lunchen bij een prachtige rivier. Ik zie een zwarte zwaan met jonkies heel dichtbij. Blij sta ik ze te bewonderen. Ik probeer weer te genieten en te aarden. Adem te halen en tegen mezelf te zeggen dat alles goed komt. De naam van het gebied bij de rivier staat aangegeven op een bord. In de aboriginal taal. Wie het kan uitspreken mag het zeggen haha!! 

Word vervolgd..........!! 

Ik heb niet veel fotos van deze tijd. Mike heeft wel wat fotos maar hij ziet de wereld weer anders dan dat ik dat doe. Ik heb hier en daar wat fotos van internet af gehaald. Ook van de sandfly bites. Dat is dus niet mijn huid maar dan heb je een idee hoe ik eruit zag. 🤪

Ik woon op dit moment nog steeds bij Melissa en in het weekend komt Mike me vaak halen om leuke dingen te doen. En om bij het oefenen te zijn van zijn band. Als ik me rustig hou gaat het vrij goed met me. Maar zodra ik weer teveel van mezelf vraag (lunch met family, Melissa helpen en naar de band luisteren) dan gaat het weer de verkeerde Kant op. Maar ook al blijft mijn gezondheid een ding, ik voel me geestelijk goed. Ik geniet hier en ben blij. 🌳🌺

Knuffels van mij 😘