Bijna Tokyo adventure Augustus 2023

Het is bijna zover dat ik naar Tokyo afreis op maandag. Het weekend ervoor zit gelukkig lekker vol dus dat geeft afleiding. Zaterdag neem ik afscheid van de ouders van mike. Ik krijg een mooie sjaal met de blauwe ren erop. Mijn favourite vogel. Zo lief!! Dag lieve ouders, bedankt voor alles. 🥲

Zaterdagmiddag neem ik afscheid van de band. Maggie heeft weer een heerlijke lunch gemaakt en daarna neemt ze mij en haar 11 jarige dochter mee voor coffee en voor Melissa bubble tea. Een zoet drankje met ronde eetbare bubbles erin. Best grappig, maar te zoet voor mij. De mannen blijven thuis om voetbal te kijken. ⚽️

Na afscheid genomen te hebben van iedereen bij de band gaan Mike en ik naar zijn zus Margaret. Daar ga ik eerst even op bed liggen. Door het vele praten met iedereen ben ik overprikkeld geraakt en doet mijn hoofd pijn. Mijn covid brain kan alle prikkels niet verwerken en geeft dan signalen van stress af naar mijn lijf. Het voelt dan als een paniekaanval. Dan helpt alleen rustig ademen en even ergens liggen met mijn ogen dicht. Dan zakt dat gevoel vaak weer.

Margaret heeft gelukkig een Klein dinner voor ons gemaakt. We maken het niet laat want de volgende dag gaat Mike optreden bij June haar waterverf schilderijen expositie. June is de vrouw van Rupert waar ik eerder over heb geschreven. Zij wonen in Fremantle met een prachtige tuin. Rupert is 88 en June begin 90. Zij maakt haar hele leven al prachtige schilderijen. En nu heeft ze voor het eerst een expositie in een gallery in Fremantle. 

Mike heeft voor de gelegenheid een lied/gedicht gemaakt speciaal over June. Ik had het idee geopperd en Mike heeft er met zijn talent iets heel moois van gemaakt. Ik heb het gefilmd!! Kunnen jullie er ook van genieten. Margaret heeft voor zondag avond een hotel voor Mike en mij geboekt dichtbij het vliegveld. Kadootje nog voor Mike zijn verjaardag. Dankjewel lieve Margaret!! 😍

De expositie is werkelijk prachtig en Mike maakt indruk op iedereen met zijn lied. Ik heb wat fotos gemaakt van haar schilderijen, dan hebben jullie een indruk. Toevallig zijn er veel nederlandse vrouwen van mijn leeftijd aanwezig. Elly begint een heel gesprek met me in het Engels, maar ik hoor direct dat ze nederlandse is. Dus ik praat in het nederlands terug en dan moeten we allebei erg lachen. Later komt er nog een vriendin van Elly bijstaan en dan is het zomaar "gezellig " op zijn hollands. Alleen de borrelnoten van duyvis ontbreken. 🤣 

We wisselen numbers uit en het is jammer dat ik ze nu pas ontmoet. Maar ze vinden dat ik maar terug moet komen. Zij gaan het wel even regelen voor me. We shall see!! 😌 

Mike en ik eten in het restaurant bij het hotel. En dan is het ineens de laatste nacht in Australia. Mike houdt zich goed. We praten niet over het weggaan. En we laten ook geen tranen dit keer. Om 5 uur in de ochtend gaat de wekker. Mijn hoofd voelt zwaar van alles. Ik neem mijn laatste keer mijn magnesium drink en ook wat paracetamol. Ik zie op tegen de reis. Laatste knuffel van Mike en dan loop ik weg naar de gate. We kijken allebei nog een laatste keer om op hetzelfde moment. Dag lieve Mike, wat hebben we veel meegemaakt samen. Good and bad. Het was dit jaar niet altijd makkelijk tussen ons. Ik was door de long covid niet mezelf en jij vond het moeilijk om daar mee om te gaan. Maar we zullen altijd in elkaars hart blijven. Zoveel speciale momenten gedeeld met elkaar. 🥰

Dag Australia, mooi groot land met zon, zee en oneindig mooie natuur. One day I will be back. Dag al mijn lieve vrienden die me zo geholpen hebben met alles. Het was weer een jaar om nooit te vergeten. 🦘🌞🌄

Ik vlieg eerst naar Manilla in de Fillepijnen. Ik kom daar in de middag aan. Ik ben gebroken van het lang zitten maar vooral van het lawaai in het vliegtuig en de lucht daar. Ik voel me ziekig en ben bang om flauw te vallen. Rustig ademend loop ik naar de andere gate. Daar staat een enorme rij voor een enorm oud scan apperaat. Het duurt allemaal goddeloos lang en het zweet breekt me uit. Ik drink water, adem rustig naar mijn buik en doe steeds mijn ogen dicht. You can do this Wendy. Na wat eindeloos wachten lijkt, ben ik dan toch aan de beurt. Laptop uit mijn tas, schoenen uit, alles in bakken. Doorheen lopen en je spullen weer pakken. 

Er is geen ruimte om je schoenen ofzo aan te doen. Er is gelijk een smalle oude trap. Mensen staan allemaal wat ongelukkig op die trap te balanceren. Ik wil langs iedereen lopen maar ik zag de schijnbaar douane niet die daar verscholen stond opgesteld. Streng vraagt ze me paspoort. Oh help, tas, laptop en schoenen in mijn hand, zweet op mijn voorhoofd. Paspoort, paspoort......ik gooi mijn schoenen neer en pak mijn paspoort. Wat kan mij het ook schelen. Iedereen kijkt wat geirriteerd maar jammer dan. 

Boven ga ik in een hoek zitten op de grond om eerst alles weer te organiseren. Ik haal diep adem. 2e vlucht naar Tokyo. En gelukkig viel die mee. Stuk korter en ik voel me redelijk. In Tokyo kan ik zo doorlopen en ik sjouw mijn zware koffer achter me aan. En dan sta ik daar op een druk vliegveld in Tokyo. Jona komt me morgen rond 1 uur ophalen. Ze heeft een hotel voor me geboekt op het vliegveld. Een cabine hotel dus dat is al een hele ervaring. 

Het is 1 uur in de nacht en mijn hoofd is heel zwaar. Ik ben doodmoe en ik heb geen idee waar dat hotel is. Terminal 1 weet ik alleen en ik ben op terminal 3. Aha, pendelbus brengt u naar terminal 1 en 2. Braaf sta ik buiten op de aangegeven plek. But no bus. Ik lees de tijden en na 12 uur in de nacht, no bus anymore. Hemel wat nu. Dan zie ik zo'n regelmannetje en vraag hoe ik in terminal 1 kom. He says, taxi......achter aan sluiten. Dan zie ik een mega rij staan van mensen die allemaal een taxi nodig hebben. Oh nee, ook dat nog. Maar ik heb geen keus, dus ik sluit braaf aan in de rij. Na eindeloos wachten brengt een taxi me voor de deur van het hotel. Wat kan een mens dan blij zijn. Ik heb in australie al wat geld gewisseld gelukkig. En geef de man een paar duizend yen. Misschien wel veel te veel maar ik had hem alles gegeven voor een bed. Slapen wil ik!! 

De japanse vrouw bij de bali van het hotel kijkt me vriendelijk aan. Ik geef haar mijn booking papier. Van 14 Augustus. Het is Na 12 uur dus 15 Augustus. Ik had eerder moeten in checken. Mijn ogen worden waterig en ik slik een prop weg. Gaat deze vrouw nu beweren dat ik eerder had moeten in checken. Bijna huilend geef ik aan dat ik bereid ben meer te betalen. Als ze me maar een bed geeft. Ik wil liggen, slapen. Please🙏  

Ze lacht vriendelijk en geeft aan dat dat niet hoeft. Ik krijg uitleg over alles wat ik gelijk weer vergeet en mijn digital pas. Daarmee gaat de deur open van de vrouwen afdeling van het cabine hotel. De deur sluit zoefend achter me dicht. En voor even voelt het alsof ik opgesloten word in een gevangenis. Alles is clean, kaal en still. Moe loop ik naar mijn nummer 22 cabin. 

Klein, schoon en fris met alleen een rolgordijntje om dicht te trekken. Het is alleen een bed. Mijn koffer past er met geen mogelijkheid in. Laat maar, steel alles maar. Ik ga liggen en slapen. Voel me ziek en brak!! Oh ja, WiFi zodat ik kan vertellen dat ik ben aangekomen. Maar het lukt me niet. Code failed, no connection. Laat maar!! Sorry iedereen Wendy schakeld uit, no connection!! 

Tot snel voor meer verhalen from Tokyo with Jona. 😘🌞😅