December 2022 hoe gaat het nu!!

Na al dat reizen en slapen in een landcruiser is slapen in de camper een verademing. En ook dat er niks meer op het programma staat. Voor even dan. Het leven is voor een paar weken simpel. Wat wandelen op het grote landgoed van de ouders van Mike. En in de avond de kangaroos voeren en shows kijken op tv die zijn ouders leuk vinden. Je kan het slechter treffen. Ik vind het fijn daar.

Mike slaapt iedere avond in zijn landcruiser. Hij geeft aan dat hij me rust wil geven. Maar het voelt ook alsof we langzaam, stapje voor stapje uit elkaar groeien. Ik voel wel dat hij nog heel veel van me houd maar dat hij worstelt me in zijn veilige leventje toe te laten. Waarschijnlijk ook een emotionele bescherming op het simpele feit dat ik ook weer uit zijn leven zal verdwijnen. Verwachtingen in je hoofd zijn altijd anders in de realiteit. En de realiteit haalt ons genadelijk in door mijn long covid, geldgebrek en geen rustige woonplek. Ik voel nog steeds veel voor Mike maar het is anders dan daarvoor. En ook ik bouw alvast onbewust een veilige zone om me heen. Ik wilde nog 1x genieten van mooie dingen samen met Mike in australie. En die weken met jona heb ik dat ook zeker gedaan. Maar hoe we nu verder moeten hebben we allebei voor ons uitgeschoven. We laten het aan het lot en de tijd over. 🌺

De 1e avond in de camper moet ik wel wennen aan de stank die daar hangt. Zouden dat nog steeds de muizen zijn waar Jona ook last van had. Die heeft dagen tussen muizenkeutels geslapen, sorry Joon!! 🐁Omdat het al donker is kan ik er niks mee. Mike is al naar zijn landcruiser en ik probeer mijn hersenen uit te zetten. Want die gaan weer van alles bedenken. Wat als......De camper heeft lang leeg gestaan. Zijn ouders zijn er niet meer geweest etc etc. Ik check het hele bed voordat ik erin stap. 

Dan hoor ik plots een raar geluid. Wat is dat? Het klinkt als gekras. Nee, het klinkt als een hele luide sprinkhaan misschien?? 🤔 Maar hoe langer ik luister, hoe meer ik geen idee heb wat het kan zijn. Het lijkt uit de wc te komen. En net als ik dat bedenk moet ik natuurlijk plassen. Hoe raar werken hersenen toch. Zodra je echt niet wil plassen moet je juist heel nodig. Toch probeer ik niet aan plassen te denken en stil lig ik naar het rare geluid te luisteren. Het is er met tussenpozen. 5 min stil en dan kwiiiek en dan weer stil. 

Zal ik buiten gaan plassen? Maar dat vind ik ook weer laf. Ik heb geen zaklamp. He get, wat stom allemaal. Heel voorzichtig klim ik uit bed en open voorzichtig de deur van de wc. Het is er erg donker. Ik verwacht ieder moment besprongen te worden door een eng griezelig insect beest of een rat. Ik zoek naarstig naar het lichtknopje maar ik kan het nergens vinden. Dan moet ik zo nodig dat ik snel in het donker op de chemische toilet ga zitten. Nu maar hopen dat hij daar niet zit. Hard plassen dan maar!! Ondertussen speur ik de grond af naar enge beesten met lange staarten. Mijn hele lichaam staat onder hoogspanning. 😱

Snel broek omhoog en weg uit die wc. Ik duik werkelijk mijn bed in. Ik voel me achteraf wat belachelijk maar ik was echt bang. En ik kan jona in haar tent nu ook helemaal begrijpen. Ik lig nog lang te luisteren naar het geluid maar zak dan toch in een diepe slaap. 

De volgende ochtend vertel ik alles aan mike. Hij zou ook niet weten wat het geluid zou kunnen zijn. We luchten de camper door alle ramen open te zetten. En ik spray wat lekkere lavendel interieurspray. Hij denkt dat er ergens een dode rat in de camper ligt. Hij herkent de geur namelijk. We halen het bed uit elkaar, jona haar bed en nog veel andere dingen. Maar geen dode rat. Ik mag van Mike ook in de landcruiser slapen. Maar dat in en uit geklim ben ik wel zat. En ik heb inderdaad mijn slaap hard nodig. Dan maar met een dode rat geur.

Als ik eind vd middag met Mike naar de camper loop hoor ik het geluid weer. We luisteren gespannen en dan moet Mike lachen. Dat is een kikker.  WAT!! Dat meen je niet. Het geluid word harder bij de watertonnen. En ja hoor,onder een deksel zit een groen met geel kikkertje. Hij kijkt me bijna lachend aan. Ben ik daar nou zo bang voor geweest. Samen met Mike vangen we de kikker en laten we hem weer los een heel eind van de camper vandaan. Die nacht is het rustig, maar de volgende dag is hij weer terug en kwaakt er vrolijk de hele nacht op los. Waarschijnlijk op zoek naar een lief vrouwtje. Mike raad oordoppen aan maar ik ben ondertussen wel aan het geluid gewend geraakt. Nu weet ik tenminste wat het is. 🐸

De ouders van Mike zijn lief maar ze wonen Klein. En uit eindelijk geeft Mike tussen de regels door aan dat ik hier niet voor altijd kan blijven, zeg maar. Ik snap het maar toch maakt het me wat verdrietig. Waar kan ik heen, wat moet ik doen. Ik wilde nog even niet denken aan dingen regelen en een baan zoeken. Ik ben nog zo moe. Op die momenten voel ik me erg alleen. 

Uit eindelijk besluit ik aan Melissa te vragen of ik zolang bij haar mag wonen. Ze is een alleenstaande moeder met tienerdochter milana. Ik heb al eerder bij ze gewoond, maar kon toen huur betalen omdat ik toen als aupair werkte. Melissa heeft een kinderdagverblijf aan huis. Ze is heel lief en bied gelijk aan dat ik bij hun mag wonen totdat ik weet wat ik verder ga doen. Ik hoef geen huur te betalen. In ruil kan ik haar wat helpen met haar dag verblijf. Maar ik weet ook hoe Melissa is en veel rust zal ik daar niet krijgen. Het huis is gehorig en iedere dag om 7 uur staan er (schreeuwende) kinderen voor de deur tot 6 uur in de avond, 5 dagen in de week.  Respect voor Melissa!! 

Melissa is een hoarder en haar hele huis en garage staan bomvol met spullen. Haar huis is gelukkig heel Groot zodat ze het voor de ouders van het kinderdagverblijf redelijk kan verbergen. Meer is beter in haar ogen. Dus ook qua speelgoed en spullen voor de dag verblijf kinderen heeft ze veel. En hoe meer spullen, hoe meer troep ze kunnen maken. En iedere dag help ik weer met opruimen. 

Melissa heeft ook zwaar adhd. Praat aan 1 stuk door en kan zich niet op 1 taak concentreren. Zo liggen er door het hele huis onafgemaakte dingen. Ze is zo weer afgeleid. Bijzonder om te zien. Ze heeft wel enorm veel energie en creativiteit. En ze is lief en geduldig met de kinderen. Maar ze geeft al haar energie weg aan de kinderen gedurende de dag. En als ze weg zijn stort ze helemaal in.  

Ze weet het allemaal van zichzelf en ze staat op de wachtlijst voor hulp. Ze hoopt dat medicijnen haar wat meer rust gaan geven. Ik probeer te helpen maar Melissa is ook perfectionistisch dus alles moet ook volgens haar ideeen in haar hoofd gaan. En wonderlijk genoeg kunnen we het prima samen rooien. Ik maak me niet druk en ben heel flexibel. Ik ben een kameleon in me aanpassen aan mijn omgeving. Maar rustig is het zeker niet. 

Melissa heeft ook veel dieren. Een prachtige kat, 2 cavia's en sinds kort een puppy. Echt een schatje. Maar veel werk waar ze niet echt tijd voor heeft. Het goed zindelijk maken van de kleine pup is dus nog niet gelukt. Iedere morgen moet ik goed opletten waar ik loop. Want overal ligt plas en poep. En soms ook van de kat. Want ze vergeet de kattebak schoon te maken of kattegrint te kopen. Zucht!! 😅

Dat het huis rommelig is of niet schoon vind ik geen probleem. Maar dieren verwaarlozen dat kan niet. Dus daar heb ik mijn mond bij open getrokken. Milana de dochter is 13 heeft de verantwoordelijkheid voor de cavia's. Maar dat gebeurt niet. Het hok staat buiten en is vies. Ze hebben geregeld geen eten en water. Ik ben heel streng geweest tegen beide. Als ze niet voor de cavia's zorgen kunnen ze beter naar een ander baasje. Want dit is dierenmishandeling. Daar schrokken ze wel van. Natuurlijk verzorg ik ze nu omdat ik het niet kan aanzien maar dat is niet de bedoeling. Want ik ben er niet altijd. 

Als ik terug kom van een weekend weg met Mike zie ik dat het hok van de cavia's leeg is en schoongemaakt. Geen cavia's!! Ik vraag waar de cavia's zijn. Oh, die zitten zolang in een plastic curver in de badkuip. Ik ga snel kijken en vind 2 zielige cavia's met een vies waterbakje in een kleine plastic bak. Ondertussen is de vloer van de curver bedekt met plas en poep. Tja, ze waren ze alweer vergeten. Weer aangegeven dat dit niet kan. Milana snapt het maar als ik mijn spullen heb uitgepakt heeft ze de cavia's in de badkamer losgelaten. 

Zo hebben ze meer ruimte. Oh my God!! Ik poets mijn tanden met snuffelende cavia's aan mijn tenen. Beter dan een rat. 🤪 Het hok word de dagen daarna grondig schoongemaakt op de Melissa manier wat weer extra tijd kost. Maar na 2 dagen tussen caviaplas en keutels en snuffelende cavia's mijn tanden te hebben gepoetst is het eindelijk zover. De cavia's kunnen in hun schoongemaakt hok. Met schoon water en voer. Iedereen blij!! Maar nu een week verder is het hok alweer vies aan het worden. Maar jullie moeten nog even wachten cavia's want de badkamer is nog niet schoon. 😳

Dit is maar een Kleine gebeurtenis tussen de vele andere verhalen die ik jullie zal besparen. Ik voel me evengoed fijn hier. Heb mijn eigen opgeruimde schone slaapkamer en vind het heerlijk om te helpen met de kleine kindertjes als ik me goed voel. In de weekenden haalt Mike me op om leuke dingen te doen. En we hebben ook nog op een huis gepast voor een week in Toodyay. Daarover vertel ik in mijn volgende blog meer. 

Ik heb op internet gezocht naar eventuele aupair baantjes. Maar na 10 mnd long covid weet ik ook dat fulltime voor kleine kinderen zorgen zwaar is en voor mij nu helemaal. Maar gelukkig komen Tony en Ann in de lucht. Hun verhuizing is rond en ze kunnen wel wat hulp gebruiken in Kalbarri. Ik mag in hun airbenb's wonen. Dus een eigen huisje helemaal voor mezelf. Die kunnen ze nog niet verhuren omdat het dak nog stuk is vanwege de cyclone. Het dak is stuk maar het is wel bewoonbaar. Ik ben zo blij!! 🥰

Vanaf maart ga ik ze dan helpen met hun food truck. En dat levert Klein beetje handgeld op. En daar neem ik genoegen mee. Als ik maar Klein beetje centjes heb voor mijn boodschappen. Kalbarri is prachtig!! Natuurgebied om de hoek en een waanzinnige stranden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Tony en Ann gaan een fiets voor me regelen zodat ik zelfstandig naar het dorp en strand kan. 

Ik ga kerst vieren met Mike zijn family en daarna met Mike in Perth op een huis passen met hond Berny. Mike zet me dan begin January op de bus naar Kalbarri. Dat is goedkoper dan dat Mike heen en weer moet rijden. Het is meer dan 6 uur rijden vanaf Perth. En de landcruiser krijgt steeds meer mankementen. 

Ik voel me opgelucht dat ik weer een doel heb om naar uit te kijken. Mijn long covid heb ik aardig onder controle door iedere dag vitamine te slikken (gekregen van Melissa) en magnesium te nemen voor mijn hoofdpijn. Ik neem nog steeds tussendoor mijn rust en weet dat ik altijd een terugval heb na een druk weekend met bv een verjaardag. Maar ik manage het en voel me happy. 😃

Volgende keer zal ik schrijven over wat ik meemaak in de weekenden met Mike. 

Knuffels van mij weer. 😘🥰

Zorg goed voor jezelf. Hier grijpt de covid nog flink om zich heen. Op dit moment hebben zowel Melissa als Milana corona. En ook veel kinderdagverblijf kindertjes die ik heb geknuffeld. Vanmorgen getest maar ik ben nog negative. Duimen dat dit zo blijft. 🙋‍♀️☀️🦘💕💋

En weinig fotos bij deze blog.