Vrijdag 5 februari Ducksworth kalcite kristal

Vandaag heeft Mike zijn zinnen gezet op het uitgraven van de rest van de kalcite kristal. Hij wil proberen met de landcruiser een groot stuk kalcite uit de grond te trekken. We hebben al veel kleine stukjes meegenomen de vorige keer. Maar nu wil Mike het grote stuk om mooi te polijsten en er een schaal van maken. Oh dear, daar gaan we weer!! Nog een zwaar voorwerp van zeker 100 kilo onderin de landcruiser. Maar ach, met deze man word het niet snel saai!! 😊

Mike graaft rondom de kristal zoveel mogelijk het zand weg. Ik probeer te helpen maar loop of zit eigenlijk alleen maar in de weg. Mike vind rondom het gevaarte de mogelijkheid om er touwen omheen te binden. Het hele gevaarte weegt ongeveer 500 kilo en dat is zelfs voor Mike ietsie pietsie teveel. Maar er zit al een natuurlijke barst in het kristal dus Mike denkt dat we een deel misschien met de landcruiser los kunnen trekken. Oh man, als dat maar goed gaat. 😳

Alle touwen aan de landcruiser en dan stapt Mike als een enthousiaste puber in zijn landcruiser. Ik moet alles in de gaten en aanwijzingen geven. Aanwijzingen?? Wat voor aanwijzingen?? Ik sta daar maar een beetje als een dom schaap naar een grote steen te kijken met touwen eromheen. 🐑

Mike geeft gas.... en krak. De kristal breekt in 2e. Mike springt uitgelaten uit de landcruiser. Yoehoe, gelukt. Met een kritisch oog loopt Mike om de kristal heen. Hm, nog een klein rukje en dan moet hij helemaal los zijn. Mike is helemaal in zijn element en ik denk alleen maar......hoe krijgen we in godsnaam dat gevaarte onderin de landcruiser! 🙄

Mike beseft ineens ook dat dit stuk kristal te groot is om in de landcruiser te krijgen. Maar.....Mike geeft niet zomaar op. Met een hamer en pin hakt hij het andere gesteente wat om de kristal heen zit zoveel mogelijk weg. Zo, dat scheelt een paar kilo. Dan graaft hij een weg in het zand naar de landcruiser. En dan graaft hij ook de achterwielen van de landcruiser uit zodat de landcruiser lager komt te staan. 

Wat een moeite voor een steen. Maar Mike ziet geen steen maar een mooi kunst stuk om te polijsten. Hij kan niet wachten om deze kristal onder handen te nemen en er wat moois van te maken. Zo heeft hij al veel kristallen gecreëerd tot iets unieks. En niet voor geld maar voor passie. Mike ziet overal wel iets moois in (ook in mij haha). Maar ik hoef niet gepolijst te worden. 😅 Alhoewel, hier en daar wat leeftijd vervagingen kan geen kwaad. 🤣🤣

Mike sleept het gevaarte uit de kuil met de landcruiser en daarna waggelt hij het over de grond totaan de opening van de achterdeur. En met oerpower krijgen we het gevaarte onderin de landcruiser. Mike kan eindelijk ontspannen. Hij heeft zijn prijs binnengehaald!! 🏆

De volgende ochtend word Mike wakker met de nodige spierpijn. Maar hij klaagt niet. We rijden naar Dunsborough voor een ontbijt. Oeps, maskers natuurlijk! Gauw terug naar de landcruiser om ze te halen. En na ontbijt door naar Toodyay. Onderweg zien we de ravage die het vuur heeft aangericht. 86 huizen verwoest. Zwart geblakerde bomen en nog steeds as en rook in de lucht. We zijn er stil van.  Bepaalde wegen zijn nog gesloten maar we kunnen wel bij zijn ouders komen. Die zijn gelukkig ongedeerd. 

Dan zit de laatste vakantie erop. De laatste paar weken voor mijn terugvlucht besteed ik aan het zien van nog zoveel mogelijk lieve vrienden. Met Anna heb ik nog een lunch bij southbeach. En met de familie van Mike zijn we een dag gaan varen op de rivier. Ik mocht de boot ook even besturen en dat was gaaf om te doen. 

In de laatste week heb ik ook gezwommen met dolfijnen. Wat een bijzondere ervaring is dat. Met wetsuit, flippers en snorkels ga je in het water met wilde dolfijnen. Ik kan alleen niet overweg met flippers. Zodra ik op mijn buik ermee probeer te zwemmen duik ik letterlijk met mijn hoofd naar beneden. Dat zorgt dan weer voor een soort ongecontroleerde paniek splash beweging in het water. Wat nou juist niet de bedoeling is. Op mijn rug ging beter maar uiteindelijk heb ik ze maar uitgedaan. 

Er waren ongeveer 7 mensen op de boot en diverse mensen van de organisatie. Alles werd goed uitgelegd en de vrouwen die het organiseren waren gedreven en enthousiast. In de baai waar de boot heen vaart zwemmen steeds dezelfde dolfijnen en er worden door de dolfijnen discovery center zoveel mogelijk informatie verzameld over deze bijzondere beesten. Ze kennen dus ook de meeste dolfijnen bij naam. 

Zodra de dolfijnen dichtbij de boot zijn gaan we voorzichtig allemaal in het water. De eerste keer zwemmen er wel 20 dolfijnen onder ons door. Ook een moeder met een baby. We klimmen daarna allemaal weer aan boord voor thee en koekjes. De 2e keer ben ik te laat omdat ik moeite heb om snel te zwemmen. Het pak is onhandig en ik kom geen meter vooruit. Ik zie de dolfijnen wel voorbij zwemmen gelukkig. De 3e keer kwam een dolfijn zo dichtbij me dat hij me bijna aanraakte. Heel speciaal om het op deze manier mee te maken!! 🐬

Mike was wat bang voor haaien zo midden op de open zee. Maar twee vrijwilligers hebben een soort taser ding wat vast zit aan hun been en wat ze met een slang vasthouden in hun hand. Ze kunnen daarmee de haai een onschuldige stroomstoot geven waardoor hij hopelijk weg zwemt. Gelukkig was dat niet nodig. 🦈

Het jaar zit erop en dit is mijn laatste blog. Het was een jaar om nooit meer te vergeten. Ik voel me een gezegend mens. En ik besef heel goed dat ik dit jaar op zo ontzettend veel momenten op de juiste plek was en op het juiste tijdstip. Lucky me!! 😊

Ik wil iedereen bedanken voor het trouw lezen van mijn blog. Ik hoop dat ik jullie een beetje mee heb kunnen nemen in mijn avontuur.Tot gauw iedereen en dikke knuffels!! 😘💞