On our way to Ubud. February 2023

Na het uitchecken in het hotel staat er een lachende taxidriver op ons te wachten. Hij heeft een heel programma bedacht wat hij ons allemaal wil laten zien op weg naar Ubud. Maar hoho, zoveel energie heeft mijn vriendin niet, geeft Roline snel aan. Ze kan niet de hele dag op sjouw. Hij kijkt wat bedenkelijk en we kiezen voor een bezoek aan een mooie waterval. That's it!! 

De rit erheen is prachtig en we kijken ons ogen uit over de prachtige groene natuur en de uitgestrekte rijstvelden. Daar heb je geen idee van als je in een stoffig vies toeristisch straatje loopt. Gelukkig is er ook nog een mooie kant van bali. Maar ook hier ligt afval langs de kant van de weg. 

We praten erover met de taxidriver en hij probeert in zo goed mogelijk Engels het een beetje uit te leggen. Er is simpelweg geen geld om het grote afvalprobleem op te lossen. Er zijn te weinig afvalverwerkingsbedrijven. Als je ze al zo mag noemen. Dus bij de weinige die er zijn staan meters file met volgeladen vrachtwagens vol troep. Daar word het gestort en dan......!! Veel word ongecontroleerd verbrand wat enorm schadelijk is voor het milieu. Rest ligt daar te liggen. 

Dicht bij het vliegveld in Bali is sinds kort een prachtig afvalverwerkings bedrijf gebouwd. 1 afvalverwerkingsbedrijf voor heel Bali. Dus om het goed aan te pakken zou iedere vuilniswagen van heel Bali daarheen moeten rijden wat soms een hele dag duurt. En dat is ook te duur etc. Dus worden er soms plekken uitgezocht om gewoon het vuil maar te dumpen. Moeilijk te bevatten nu we door zoveel natuur schoon rijden. De taxidriver verteld het op een manier alsof er geen hoop meer is. Het probleem is te groot om te bevatten voor ons allemaal. En weemoedig verteld hij over de tijd dat iedereen nog rijst at van bladeren. No rubbish!! 

Ook schoon water recycling is er niet. Dus al het schone water moet worden gekocht en je raad het al. In plastic flessen. En omdat het toerisme op bali enorm is worden er mega mega veel waterflesjes gekocht en gedumpd. In onze hotels worden bv elke dag 2 nieuwe flesjes water neergezet. Of je ze nu wil of niet. Als dat in heel Bali zo is. Er zijn ik weet niet hoeveel hotels. Wauw, that's a lot!! Een ellendige milieu cirkel. En natuurlijk zijn er milieu activisten die strijden. En ook ik heb water gekookt en weer mijn flesje ermee gevuld. Maar het voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Maar als happy toerist wil je daar natuurlijk niet mee bezig zijn. Maar ik wilde het toch even noemen. We leven in een over consumptie wereld nog steeds. 

We willen graag naar een markt waar we vers fruit kunnen kopen. Geen probleem voor onze taxidriver. Eindelijk een markt vol vers fruit. Jammergenoeg kun je er niet 1 fruitje kopen maar krijgen we hele bergen toegestopt. En op zo'n authentieke markt moet ik altijd even slikken. Hanen in kleine mandjes gepropt voor hanengevechten. Heel populair op bali. Zelfs katten in hokjes. En ook zagen we allemaal gekleurde kuikens in een hok. Ooit een paars kuiken gezien......nou wij wel. Niet te lang bij stil staan Wendy. De taxidriver bied ons nog allemaal authentieke hapjes aan gewikkeld in bladeren. Ziet er echt prachtig uit. Lijken op kleine kadootjes en het smaakt heerlijk. Soort zoet deeg rijst achtig iets. Grappig!! 

We gaan weer op pad om nu te stoppen bij een soort tempel en hij geeft aan dat we best binnen mogen kijken. Er is geen ceremony bezig. Hij gaat ergens in de schaduw zitten met zijn telefoon. Wat onwennig lopen we naar de tempel. Eigelijk willen we dit helemaal niet. Maar we zijn te beleeft om nee te zeggen en de mensen in de tempel zijn uiterst vriendelijk. Maar ze spreken geen Engels en lachen en praten met elkaar. We voelen ons een rare bezienswaardigheid. We durven van schrik geen foto's te maken en we lopen wat verloren rond. Af en toe zeggen we how beautiful we iets vinden, maar of ze dat hebben begrepen. Met onze handen gevouwen en al buigend verlaten we gauw de tempel weer. 

Buiten horen we kinderen zingen. Een school, dat heeft meer onze intresse. We proberen naar binnen te gluren en zien allemaal kinderen in uniformen zingen. Er worden al veel kinderen opgehaald dus we dachten dat de school misschien uit was. Dus we lopen stoer het terrein op om een kijkje te nemen. Gelijk komt er iemand naar ons toe en we proberen duidelijk te maken dat we hollandse teachers zijn en dat we nieuwsgierig waren toen we gezang hoorde. 

We verbaasde ons erover hoe slecht de leraren Engels konden. Maar ze waren zeer verrast en vereerd met ons bezoek. De directeur werd er zelfs bijgehaald en we werden als royalties rondgeleid. Er kwamen kinderen uit een klas ons ook begroeten. En met grote ogen en lachende gezichten probeerde ze zo dicht mogelijk bij ons te komen. Ze vroegen nog net niet onze handtekening. Sommige kinderen probeerde in gebrekkig Engels met ons te communiceren. My name is etc, echt schattig!! 

En ineens staan we daar voor een volle klas kinderen die allemaal verwachtingsvol naar ons kijken. De lerares red de situatie door een Engels lied te zingen met de kinderen. En wij doen enthousiast mee. Dan vraagt ze ons om ook een lied te zingen. Eh, ok.....mijn wazige hoofd druipt ondertussen van het zweet. In deze oude schoolgebouwen is geen airco aanwezig. En ik kan werkelijk op niks komen. En toch heb ik mijn leven lang met kinderen gezongen. En nu, blanco. Ik kijk hoopvol naar Roline die ook zweetend bedenkelijk staat te kijken. Roline stelt hoedje van papier voor. En dan staan we ergens in Bali op een dorps schooltje uit volle borst hoedje van papier te zingen. Zie je het voor je!! 🤣

Het voelt heel raar maar de kinderen vinden het prachtig. Daarna volgt een groups foto met alle kinderen. En er volgen nog foto's met de directeur en de leerkrachten. Op sommige foto's lijkt het net alsof we aangenomen worden voor een fantastische positie op de school. Het zweet druipt van ons af en we willen terug naar de airco auto. Maar er moet nog een klas worden bezocht. Maar ach, het was het waard. Wat een lieve mensen en wat bijzonder dat we hier mochten kijken. 

De taxidriver heeft geduldig op ons gewacht en laat nog snel even een groene sprinkhaan zien. Maar nu naar de waterval. Ik kan niet wachten om daar onder te staan. Maar daar aangekomen blijkt de waterval een enorme klim naar beneden te zijn. En naar beneden is 1 maar omhoog is een ander. Dus met die hitte genieten we van het uitzicht op de waterval en bestellen we wat drinken in een restaurant daar. Wat uiteindelijk niet te drinken was. Ah well!! 🤭

Op naar ons hotel in Ubud. Al gauw rijden we ook nu door stoffige  toeristische straatjes. Oh nee, denken we gelijk. Gaan we hier wel de rust vinden die we zoeken. Maar tussen het lawaai door vinden we een oase van rust. Er duikt een prachtig hotel op met een zwembad tussen de bomen en bloemen. Inchecken en neerploffen bij het zwembad. Want na deze dag kunnen we allebei geen pap meer zeggen!! 😅

Voor zover weer even mijn blog!! Morgen haalt Mike me weer op en hebben we een 50 verjaardag van zijn broer Phil. Zondag weer naar Toodyay in de bush bij zijn ouders zonder WiFi. Ik ga vragen of ik nog een week bij Lisa mag blijven ergens in maart. Zij heeft een oom die proffesor is en zijn onderzoeksstudie gaat vooral over chronische vermoeidheid. En hij doet nu onderzoek naar long covid. Misschien intressant. Ik mag hem bellen. Mijn oog is gelukkig weer een stuk beter. 🙏

Love you all!! 😘🥰en sorry voor de onderbreking in dit natuurlijk mega spannende bali verhaal. 🤣